ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ - ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΤΑ ΖΩΑ: Ιανουαρίου 2007

Οι χελώνες κρύβονται στο παρτέρι τους

Δευτέρα 24 Οκτώβρη 2005 (μεσημέρι στο σπίτι της)

Κατερίνα : Κυρία Σούλα σ’ ευχαριστώ πολύ που δέχτηκες να φωτογραφήσω τα χελωνάκια σου και να μιλήσουμε γι’ αυτά.
Κ. Σούλα : Κι εγώ σ’ ευχαριστώ.
Κατερίνα : Ας τα πάρουμε από την αρχή. Πως αποφάσισες να πάρεις χελώνα στο σπίτι σου ;
Κ. Σούλα : Έτσι αυθόρμητα. Πριν εννιά χρόνια την βρήκα στον δρόμο και την πήρα στην αυλή μου. Δεν ήξερα αν είναι αρσενικό θηλυκό, αλλά εγώ την ονόμασα «Μήτσο».
Κατερίνα : Και μετά του πήρες μια δεύτερη για παρέα;
Κ. Σούλα : Μετά από δύο χρόνια βρήκαν την άλλη τα παιδιά στο οικόπεδο που έπαιζαν και μου την έφεραν στην αυλή. Μάλιστα το καβούκι της ήταν χτυπημένο από αυτοκίνητο. Να ! Κοίτα !
Κατερίνα : (ενώ συγχρόνως φωτογράφιζα) Δηλαδή η μία είναι εννέα ετών και η άλλη εφτά ;
Κ. Σούλα : Όχι ! έτσι μεγάλες ήταν. Τόσα χρόνια τις έχω εγώ. Το καβούκι του Μήτσου είναι πιο γέρικο. Αυτές ζούνε πολλά χρόνια, αλλά εγώ δεν ξέρω πόσο χρονών είναι η καθεμιά.
Κατερίνα : Και μετά; Πως έγιναν ζευγάρι;
Κ. Σούλα : (εδώ χαμογέλασε ντροπαλά) Εμείς δεν ξέραμε ότι είναι ζευγάρι. Μια μέρα όμως ακούσαμε ένα παράξενο θόρυβο και είδαμε τις δύο χελώνες να ζευγαρώνουν. Τότε τρέξαμε μάλιστα και τις φωτογραφήσαμε …
Κατερίνα : Και πως ήταν; Πού είναι η φωτογραφία; Θα μου την δείξεις;
Κ. Σούλα : Ε !!! … Πως ήτανε (ντροπαλά).

Κατερίνα : (χαμογελαστή) έλα ! Πες μου ! Η μία ανάποδα ή μία πάνω στην άλλη;
Κ. Σούλα : Το δεύτερο…
Κατερίνα : Για φαντάσου ! Θα μου την δείξεις σε παρακαλώ πολύ ;
Κ. Σούλα : Δεν την έχω Κατερίνα μου. Μου την πήρε μία φίλη μου. Θα της την ζητήσω και θα σου την δείξω άλλη μέρα.
Κατερίνα : Ωραία ! Σ΄ ευχαριστώ ! Πάμε παρακάτω. Πες μου για τις γέννες. Κάθε χρόνο γεννάνε;
Κ. Σούλα : Τα τελευταία χρόνια, ναι. Γεννάνε από 3 έως 5 αυγά κάθε φορά. Ποτέ δεν έχω δει περισσότερα. Το θηλυκό γεννάει αυγά που είναι σαν της κότας, λίγο πιο μικρά, αλλά στρογγυλά, άσπρα ή λίγο πιο σκούρα. Τέλος Μάη με αρχές καλοκαιριού γίνεται το ζευγάρωμα. Μετά γεννάει τα αυγά στο χώμα, τα σκεπάζει μόνη της με χώμα και μετά, τέλος οι υποχρεώσεις της χελώνας. Αυτά από την ζέστη επωάζουν μέσα στο χώμα όλο το καλοκαίρι και αρχές Σεπτέμβρη γεννιούνται. Τα μικρά χελωνάκια μόλις γεννηθούν ψάχνουν για φαγητό. Τρελαίνονται για μαρούλια. Τρώνε χορταράκια από τον κήπο, ότι βρούνε.
Κατερίνα : Δηλαδή η μαμά χελώνα δεν τα ταΐζει ;
Κ. Σούλα : Όχι, είναι έτοιμα με το που γεννιούνται και βρίσκουν μόνα τους την τροφή.
Κατερίνα : Δεν είναι επικίνδυνο να βγούνε στον δρόμο ;
Κ. Σούλα : Είναι. Για αυτό έχω βάλει αυτά τους τσιμεντόλιθους γύρω-γύρω από το παρτέρι. Τα προσέχω κιόλας. Τα μεγαλύτερα βγαίνουν και τα προλαβαίνω. Έχουν καταλάβει ότι τα φροντίζω και ότι τα αγαπάω.
Κατερίνα : Είδα πως απλώνονταν στα χέρια σου πριν που τα φωτογραφίζαμε. Μόνο εσένα δεν φοβούνται ;
Κ. Σούλα : Όχι. Γνωρίζουν όλη την οικογένεια. Μόνο με τους ξένους κρύβονται στο καβούκι τους.
Κατερίνα : Αλήθεια κ. Σούλα, τους έχεις δώσει ονόματα ;
Κ. Σούλα : Όχι όλα. Μόνο το πρώτο τον Μήτσο κι ένα άλλο που έτρεχε πολύ και το ονομάσαμε Κεντέρη. Κι άμα είναι θηλυκό … δεν πειράζει.
Κατερίνα : Όταν ξανά ‘ρθω θέλω να βαφτίσω κι εγώ ένα. Θα μ’ αφήσεις ;
Κ. Σούλα : Ναι, αν τα βρεις έξω.
Κατερίνα : Γιατί ; Που θα πάνε ;
Κ. Σούλα : Τέλος Οκτωβρίου δεν θα ξέρει κανείς που είναι. Μέχρι τέλους Φεβρουαρίου αρχές Μάρτη που θα βγουν. Σκάβουν στο χώμα και μπαίνουν μέσα. Τα παρτέρια δεν τα σκαλίζω ποτέ, μην τα χτυπήσω κατά λάθος. Μια φορά πήγα να φυτέψω ένα λουλούδι κι έσπασα τρία αυγά. Στενοχωρήθηκα πολύ τότε.
Κατερ : Το φαντάζομαι. Εκτός από τα μαρούλια τι άλλο τους αρέσει;
Κ. Σούλα : Τρελαίνονται για το νερό. Το καλοκαίρι τα βάζω κάτω από την βρύση με τις ώρες.
Κατερίνα : Και πως καταλαβαίνεις ότι τους αρέσει;
Κ. Σούλα : Βγάζουν το κεφάλι και κάθονται, δεν κρύβονται.
Κατερίνα : Πες μου κι άλλα κ. Σούλα, πες μου.
Κ. Σούλα : Τι άλλο να σου πω; Δεν θυμάμαι κάτι περισσότερο αυτή την στιγμή, μόνο ότι κάθε πρωί μαζεύονται γύρω μου και περιμένουν να τους δώσω μαρούλια.
Κατερίνα : Τι ώρα κ. Σούλα μου;
Κ. Σούλα : Οκτώ με οκτώμισι.
Κατερίνα : Α ! ξυπνάνε πολύ πρωί. Αν και δύσκολα ξυπνάω πρωί, θα έρθω μια μέρα να τα δω και να τα φωτογραφίσω. Σ’ ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη κ. Σούλα μου. Μου έδωσες μεγάλη χαρά. Μόλις βγουν οι φωτογραφίες θα σου τις φέρω.
Κ. Σούλα : Εγώ σ’ ευχαριστώ.

Την μέρα που πήγα τις φωτογραφίες στην κυρία Σούλα, τα χελωνάκια είχαν κρυφτεί στο χώμα. Μόνο τρία είχαν μείνει έξω. Έτσι περιμένω την άνοιξη να τα φωτογραφήσω πάλι όλα μαζί.

Μια άλλη μέρα βρήκα τον κ. Νίκο κι ήταν πολύ χαρούμενος. Είχε δει τις φωτογραφίες και του άρεσαν. «Μπράβο, μπράβο» μου είπε.
«Να γράψεις κι ότι μια μέρα με πήρε τηλέφωνο και έκλαιγε. Εγώ φοβήθηκα. Το μυαλό μου πήγε στα παιδιά. Κάτι έπαθαν τα παιδιά, σκέφτηκα. Όταν κατάφερε να μου μιλήσει, μου είπε ότι είχαν σπάσει κάτι αυγά από τις χελώνες! Τόση αγάπη !»

Εγώ του απάντησα ότι θα το γράψω σίγουρα. Θα ήταν τότε που ήταν κρυμμένα στο χώμα και δεν ήξερε και ήθελε να φυτέψει ένα λουλούδι.